Czy można brać Mounjaro lub Wegovy co dwa tygodnie?

Przez lata rozmowa o analogach GLP-1 wyglądała podobnie: „To leczenie na całe życie. Jak odstawisz, kilogramy wrócą.” Obawy są zrozumiałe – zastrzyki Mounjaro i Wegovy są drogie, w Polsce wciąż słabo refundowane, a perspektywa zastrzyków „do końca życia” budzi opór.

Nowe dane zaprezentowane na konferencji ObesityWeek 2025 sugerują jednak coś ciekawego: u części osób, które osiągnęły zdrową masę ciała i poprawę parametrów metabolicznych na Wegovy lub Mounjaro, możliwe było zmniejszenie częstości zastrzyków do jednego co dwa tygodnie, bez efektu typowego powrotu wagi.

Ale uwaga: to badania wstępne, na małej grupie. Nie zmieniają jeszcze oficjalnych zaleceń, ale otwierają ważną dyskusję – również w polskim kontekście, gdzie koszt zastrzyków GLP-1 często liczony jest w setkach, a nawet tysiącach złotych miesięcznie.

Czy można robić zastrzyki GLP-1 co dwa tygodnie, jeśli osiągnęło się już prawidłową wagę?

Nowe badanie sugeruje, że osoby, które stosowały zastrzyki GLP-1, aby osiągnąć zdrową wagę, mogą wydłużyć przerwy między zastrzykami, nie przybierając z powrotem utraconych kilogramów.

Najważniejsze wnioski

• W małym badaniu większość osób, które przeszły z cotygodniowych dawek Mounjaro, Wegovy lub Ozempic na dawkowanie co dwa tygodnie, utrzymała spadek masy ciała oraz poprawę parametrów metabolicznych.
• Część osób przybrała na wadze i musiała powrócić do cotygodniowych zastrzyków — sugeruje to, że ścisłe monitorowanie jest ważne podczas zmniejszania częstotliwości dawek.
• Osoby, które chcą zmniejszyć dawkę lub wydłużyć przerwy między zastrzykami GLP-1, powinny najpierw skonsultować się z lekarzem.

Skąd pomysł na robienie zastrzyków GLP-1 co dwa tygodnie?

Na ObesityWeek 2025 przedstawiono retrospektywną analizę dokumentacji medycznej pacjentów, którzy:

• mieli otyłość lub zespół metaboliczny,
• byli leczeni cotygodniowymi dawkami Ozempic – Wegovy lub Mounjaro – Zepbound,
• osiągnęli prawidłową masę ciała lub ustąpienie chorób związanych z wagą (np. nadciśnienie, zaburzenia lipidowe, zaburzenia glikemii),
• następnie – w porozumieniu z lekarzem – przeszli na branie zastrzyku co 2 tygodnie (czyli o połowę rzadziej).

Typowy scenariusz wyglądał tak:

• pacjenci stosowali lek przez ok. 38 tygodni raz w tygodniu,
• średnio tracili około 15% masy ciała,
• ich BMI spadało z okolic nadwagi (np. ~29,5) do wartości zbliżonych do normy (~24,5),
• dopiero wtedy lekarz zaproponował przejście na schemat co dwa tygodnie.

Czy da się utrzymać wagę przy zastrzykach co 2 tygodnie?

Osoby, które osiągnęły zdrową wagę i poprawiły stan metaboliczny dzięki lekom na odchudzanie GLP-1, być może mogą utrzymać te efekty, nawet jeśli ograniczą dawkę, przechodząc z cotygodniowego na co dwutygodniowy schemat zastrzyków — sugerują wstępne wyniki badań.

Badanie przedstawione na konferencji Obesity Week 2025 w Atlancie wykazało, że większość osób, które zmniejszyły częstotliwość dawek Mounjaro i Wegovy o połowę, utrzymała spadek masy ciała oraz poprawy w zakresie poziomu cukru, cholesterolu i ciśnienia krwi.

Według głównego autora badań, dr. Mitcha Biermanna, specjalisty medycyny otyłości w Kalifornii, wyniki mogą mieć duże znaczenie praktyczne.

„Najczęstszą obawą pacjentów, którzy wahają się przed rozpoczęciem terapii, jest przekonanie, że nie będzie możliwości zmniejszenia dawki po utracie wagi. Te dane pokazują, że istnieje metoda, która często się sprawdza, co może zmotywować ludzi do podjęcia leczenia” — mówi dr Biermann.

Choć badanie było niewielkie (ok. 30–31 pacjentów), wyniki są zaskakująco spójne.

Najważniejsze obserwacje:

1. Masa ciała i skład ciała były stabilne. Po przejściu na zastrzyki co dwa tygodnie:
   • pacjenci nie przybrali na wadze,
   • przeciętnie stracili jeszcze dodatkowe ~1–2 kg,
   • udział tkanki tłuszczowej poprawił się nieznacznie lub pozostał stabilny.
2. Parametry metaboliczne pozostały dobre. Utrzymały się dotychczasowe poprawy:
   • glikemii,
   • trójglicerydów,
   • ciśnienia tętniczego (ciśnienie skurczowe).
3. Większość utrzymała efekty na zastrzyku podawanym co 2 tygodnie
   • tylko ok. 4 z 30 osób zaczęło wyraźnie przybierać na wadze i wróciło do schematu co 7 dni,
   • pozostałe ~26 osób dalej utrzymywało efekty na dawkowaniu co dwa tygodnie,
   • część pacjentów spróbowała nawet jeszcze rzadszych dawek, przy ścisłej kontroli lekarskiej.

Autorzy podkreślają, że dla wielu osób największą barierą przed rozpoczęciem terapii jest lęk: „jak zacznę, już nigdy nie będę mógł/mogła zejść z leku”. Te dane pokazują, że w pewnych sytuacjach istnieje strategia „deeskalacji” dawki, która u sporej części osób może zadziałać.

Uwaga: to nie to samo co całkowite odstawienie Mounjaro lub Wegovy

Tu bardzo ważne rozróżnienie:

• dawka co 2 tygodnie = nadal przyjmujesz zastrzyk, tylko rzadziej,
• całkowite odstawienie = zerowe stężenie leku po kilku tygodniach.

W dużym, dobrze znanym badaniu (STEP 1, semaglutyd 2,4 mg/tydz. na otyłość) pokazano, że rok po odstawieniu leku pacjenci odzyskali średnio ok. 2/3 utraconej masy ciała, a parametry metaboliczne wyraźnie się pogorszyły.

Nowsze analizy (m.in. przegląd 11 badań, omówiony przez badaczy z Oksfordu) potwierdzają, że po odstawieniu leków GLP-1 (Wegovy, Mounjaro i inne):

• utrata wagi cofa się w ciągu kilkunastu–dwudziestu kilku miesięcy,
• tempo przybierania na wadze jest szybsze niż po przerwaniu klasycznej diety,
• większość osób wraca do wyjściowej masy ciała w ok. 1–2 lata.

Czyli: rzadsze dawki ≠ odstawienie. Nowe dane sugerują, że „pół dawki” (co 2 tygodnie) może u części osób wystarczyć do utrzymania efektów, ale pełne przerwanie leczenia nadal wiąże się wysokim ryzykiem nawrotu.

Ponad 3 na 4 osoby utrzymały wagę po przejściu na 1 zastrzyk co 2 tygodnie

Badanie było retrospektywną analizą dokumentacji medycznej — nie randomizowanym badaniem klinicznym. Było też małe: obejmowało 30 pacjentów, którzy osiągnęli prawidłową wagę lub pozbyli się chorób związanych z otyłością po stosowaniu cotygodniowej terapii GLP-1 (Ozempic lub Mounjaro).

Większość osób nie była na maksymalnych dawkach — stosowali lek średnio przez 38 tygodni, zanim przeszli na schemat co 14 dni. W tym czasie stracili średnio ok. 15% masy ciała, a ich BMI spadło z 29,5 do 24,5.

Główne wyniki:

• Waga i proporcja tkanki tłuszczowej pozostały stabilne. Po przejściu na zastrzyki co dwa tygodnie osoby straciły dodatkowe 1–2 kg, a procent tkanki tłuszczowej poprawił się nieznacznie, ale pozostał stabilny.
• Zdrowie metaboliczne utrzymane. Kontrola glikemii, trójglicerydy i ciśnienie skurczowe pozostały na podobnym poziomie.
• Większość utrzymała efekty. Tylko 4 z 30 osób przybrały na wadze i wróciły do dawki cotygodniowej.
• 26 osób utrzymało efekty, a część zdecydowała się jeszcze bardziej wydłużyć przerwy między dawkami.

Co mówią badania modelowe o rzadszym dawkowaniu GLP-1?

Niezależnie od ObesityWeek 2025, ukazały się analizy farmakokinetyczne i modelowe, które próbują odpowiedzieć na pytanie: co się stanie, jeśli zrobimy GLP-1 rzadziej, ale nie całkiem odstawimy?

Przykładowe prace wskazują, że:

• zamiana schematu z 1 dawki na tydzień na 1 dawkę co 2 tygodnie może pozwolić utrzymać około 70–75% efektu utraty masy ciała,
• może to być potencjalna, tańsza i bardziej dostępna opcja długoterminowego leczenia dla części pacjentów – zwłaszcza w krajach, gdzie refundacja jest ograniczona.

To wciąż modele i wczesne badania – ale co ważne, zgrywają się z obserwacjami z ObesityWeek 2025: część pacjentów rzeczywiście utrzymuje efekty na rzadszych zastrzykach.

Dlaczego to może działać? Kilka słów o farmakokinetyce

Leki GLP-1 (semaglutyd, tirzepatyd i inne) mają stosunkowo długi okres półtrwania – około 5–7 dni, w zależności od preparatu. Oznacza to, że:

• po tygodniu stężenie leku w organizmie spada o ok. połowę,
• po kolejnych dniach spada dalej, ale nie do zera od razu,
• organizm przez większość czasu widzi „wygładzony” poziom leku, a nie pojedynczy pik po zastrzyku.

Standardowy schemat 1x w tygodniu już trochę „rozciąga” działanie względem idealnego farmakologicznego modelu – i mimo to jest skuteczny. Nic dziwnego, że część ekspertów zastanawia się, czy u stabilnych pacjentów 1x na 2 tygodnie nie wystarczy do:

• utrzymania zmniejszonego apetytu,
• kontroli glikemii,
• podtrzymania wagi.

Ale – i to trzeba podkreślić grubą kreską – odpowiedź jest bardzo indywidualna. To, czy ktoś „utrzyma się” na dawkowaniu Mounjaro lub Wegovy co 2 tygodnie, zależy m.in. od:

• metabolizmu leku (wątroba, nerki),
• wieku,
• masy ciała i składu ciała,
• równoległych leków i chorób,
• poziomu aktywności fizycznej i diety.

Lekarze pomagają pacjentom zmniejszać częstotliwość dawek

Wielu lekarzy już stosuje podobne podejście. Dr Yuval Pinto (Johns Hopkins Medicine), który nie brał udziału w badaniu, podkreśla:

„To może być skuteczne, a wyniki wyglądają obiecująco — ale to małe badanie retrospektywne, więc należy traktować je jako wstępne”.

Podkreśla też, że na masę ciała wpływa ogromna liczba czynników — inne leki, bezdech senny, dieta, aktywność fizyczna — których to badanie nie uwzględniało.

Dr Peminda Cabandugama z Cleveland Clinic zauważa:

„Farmakokinetyka GLP-1 pokazuje, że leki mają półokres 5 dni, więc już schemat co 7 dni jest niejako ‘rozciągnięty’. Pytanie, na ile indywidualny metabolizm wpływa na skuteczność przejścia na co 14 dni”.

Wypowiedzi ekspertów (m.in. lekarzy z Johns Hopkins, Cleveland Clinic czy Scripps Clinic) pokazują wspólny wzorzec myślenia:

1. Najpierw – osiągnięcie celu. Lekarz zwykle rozważa redukcję dawki dopiero wtedy, gdy:
   • pacjent osiągnął realistyczny docelowy przedział wagi / BMI,
   • poprawiły się kluczowe parametry: glikemia, ciśnienie, profil lipidowy, bezdech senny itp.,
   • stan ten jest stabilny przez pewien czas (np. kilka miesięcy).
2. Potem – rozmowa o celach i priorytetach. Lekarz i pacjent analizują:
   • jak bardzo zmieniły się nawyki żywieniowe,
   • ile aktywności fizycznej udaje się realnie utrzymać,
   • czy jest wsparcie psychologiczne / dietetyczne,
   • jaki jest budżet, ubezpieczenie, dostępność leku.
3. Dopiero wtedy – próba „deeskalacji”. Możliwe kierunki (w uproszczeniu, do omówienia z lekarzem):
   • przejście na niższą dawkę, ale nadal co tydzień,
   • przejście na tę samą dawkę, ale co 2 tygodnie (tak jak w badaniu z ObesityWeek),
   • rzadziej spotykany: jeszcze dłuższe przerwy u osób bardzo aktywnych fizycznie i z mocno zmienionym stylem życia.
4. Stały monitoring. Po zmianie schematu lekarze zalecają:
   • regularne ważenie (np. 1–2× w tygodniu),
   • pomiar parametrów metabolicznych (cukier, lipidy, ciśnienie),
   • monitorowanie obwodów (talia), składu ciała, apetytu, „food noise”.

Jeżeli pojawia się:

• wyraźny wzrost wagi,
• pogorszenie glikemii / ciśnienia,
• nawrót objawów (głód, napady jedzenia),

wielu lekarzy proponuje powrót do częstszego lub pełnego dawkowaniu, bo celem jest zdrowie długoterminowe, a nie „wytrzymanie jak najdłużej na minimalnej ilości leku”.

Zastrzyk Mounjaro co dwa tygodnie – potrzebne większe badania

Dr Pinto podkreśla, że tylko niewielka część osób po odstawieniu GLP-1 nie wraca do wcześniejszej wagi — i są to raczej wyjątki.

Jeśli jednak większe badania potwierdzą obecne wyniki, mogłoby to pomóc ludziom stosować GLP-1 dłużej i taniej — bo zmniejszyłaby się liczba dawek.

„Obecnie narracja medyczna mówi jasno: leki GLP-1 trzeba brać bezterminowo, ale dla większości ludzi to nierealne. Średni czas stosowania GLP-1 w USA to rok i dwa miesiące.”

Styl życia, szczególnie ćwiczenia, może pomóc ograniczyć dawki

Biermann podkreśla:

„Najlepsze wyniki utrzymują osoby, które dużo ćwiczą — średnio godzinę dziennie”.

Dodaje także, że ma pacjentów, którzy biorą lek jeszcze rzadziej niż co 2 tygodnie — i wszyscy deklarują dużą aktywność fizyczną.

Warto mocno podkreślić, że lekarze prezentujący dane o dawkowaniu co 2 tygodnie zaznaczali jedno: patrzyli na pacjentów, którzy byli bardzo zaangażowani w zmianę stylu życia.

Najważniejsze elementy:

• Aktywność fizyczna. Dane z rejestrów osób, którym udało się utrzymać dużą utratę masy ciała (niekoniecznie na GLP-1), pokazują, że:
  • typowe jest ok. 60 minut ruchu dziennie (spacery, rower, bieganie, treningi),
  • dodatkowo dobrze działa trening siłowy, żeby nie tracić mięśni.
• Dieta „po GLP-1”. W fazie intensywnej utraty wagi lek często „robi robotę” – apetyt znika, porcje się zmniejszają same. W fazie utrzymania ważne jest:
  • utrzymanie białka na rozsądnym poziomie (ochrona mięśni),
  • wysokobłonnikowe produkty (warzywa, pełne ziarna),
  • ograniczenie alkoholu i mocno przetworzonego jedzenia,
  • w razie potrzeby – wsparcie dietetyka.
• Wsparcie psychologiczne i nawyki. Objadanie, „emocjonalne jedzenie”, kompulsywne myślenie o jedzeniu – to często nie znika całkowicie. Psychoterapia, grupy wsparcia, praca nad nawykami mogą być kluczowe, żeby nie „przegrać” z momentem, kiedy dawka leku jest niższa.

Badania jasno pokazują: jeśli po prostu odstawimy lek bez wsparcia stylu życia, większość osób wróci do wyjściowej wagi.

Wysokie koszty, ograniczona refundacja i realne dylematy pacjentów

W Polsce temat „czy mogę brać Mounjaro rzadziej” nie jest teoretyczny – to bardzo konkretne pytanie finansowe.

Jak wygląda sytuacja w skrócie?

• Ozempic (semaglutyd) – refundowany głównie w cukrzycy typu 2, ale często stosowany off-label w leczeniu otyłości (za pełną odpłatnością).
• Wegovy (semaglutyd 2,4 mg na otyłość) – wskazany do leczenia otyłości / nadwagi z chorobami współistniejącymi, ale koszt pojedynczej dawki to kilkaset złotych, a pełna terapia miesięczna to nierzadko ponad 1000 zł i więcej.
• Mounjaro (tirzepatyd) – dostępny w Polsce na receptę, ale jak dotąd:
  • brak szerokiej refundacji,
  • toczą się procesy oceny przez AOTMiT i dyskusje o ewentualnym częściowym finansowaniu dla wąskich grup pacjentów (głównie z cukrzycą, wysokim ryzykiem powikłań, kandydaci do bariatrii),
  • w praktyce większość pacjentów leczy się prywatnie, ponosząc pełny koszt terapii.

Nic dziwnego, że pacjenci w Polsce pytają lekarzy:

• „Skoro ważę już normalnie, czy naprawdę muszę brać Mounjaro co tydzień?”
• „Czy mogę przejść na dawkę co dwa tygodnie, żeby starczyło mi pena na dłużej?”

Nowe dane z ObesityWeek i analizy modelowe sugerują, że u części osób takie podejście może być możliwe, ale:

• nie ma jeszcze oficjalnych polskich (ani międzynarodowych) wytycznych, które jasno opisują schemat „co dwa tygodnie”,
• Polski artykuł ekspercki w „Diabetologia praktyczna” podkreśla, że decyzja o odstawianiu lub redukcji GLP-1 powinna być zindywidualizowana, z uwzględnieniem ryzyka nawrotu otyłości i chorób towarzyszących.

Jeżeli pojawia się:

• wyraźny wzrost wagi,
• pogorszenie glikemii / ciśnienia,
• nawrót objawów (głód, napady jedzenia),

wielu lekarzy proponuje powrót do częstszego lub pełnego dawkowaniu, bo celem jest zdrowie długoterminowe, a nie „wytrzymanie jak najdłużej na minimalnej ilości leku”.

Co to wszystko oznacza dla pacjenta w Polsce?

Z punktu widzenia polskiego pacjenta (często płacącego pełną cenę za lek) nowe dane można streścić tak:

1. Istnieją już realne, choć wstępne dowody, że u części osób po osiągnięciu zdrowej wagi,przy dobrej kontroli metabolicznej,przy aktywnym stylu życia, można spróbować zmniejszyć częstość zastrzyków GLP-1 do 1× na 2 tygodnie bez natychmiastowego efektu jo-jo.
2. To nie jest jeszcze standard postępowania
   • nie ma oficjalnych wytycznych Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego ani towarzystw otyłości w tym zakresie,
   • lekarze korzystają z własnego doświadczenia + danych z badań,
   • decyzje są indywidualne.
3. Nie powinno się samodzielnie „kombinować z penem”. Dzielenie dawek na własną rękę, „przeciąganie” pena ponad przewidziane użycie, mieszanie dawek bez konsultacji – może:
   • zwiększać ryzyko działań niepożądanych,
   • powodować nieprzewidywalne stężenia leku,
   • skończyć się utratą części efektów lub gwałtownym odbiciem wagi.
4. Rozmowy z polskimi specjalistami coraz częściej zahaczają o temat „jak i kiedy zejść z dawki”. Polskie teksty eksperckie dla lekarzy już opisują dylemat: kiedy i jak odstawiać analogi GLP-1, zwracając uwagę na to, że otyłość jest chorobą przewlekłą i często wymaga długotrwałego leczenia (farmakoterapia + styl życia).

O czym porozmawiać z lekarzem, jeśli myślisz o dawkowaniu co dwa tygodnie?

Eksperci są zgodni: zmiany dawek i częstotliwości zastrzyków Mounjaro i Wegovy trzeba ustalać z lekarzem. Nie ma standardu dotyczącego zmniejszania dawek — każdy lekarz ma inne doświadczenia.

Dr Pinto, gdy pacjent prosi o próbę odstawienia lub rozrzedzenia dawek:

1. Analizuje cele i dotychczasowe osiągnięcia.
2. Sprawdza, czy u pacjenta ustąpiło przedcukrzycie, poprawiła się wątroba, sen, aktywność, dieta.
3. Jeśli wyniki metaboliczne są dobre i waga jest prawidłowa — proponuje próbę.

Po zmianie schematu monitoruje wagę i masę mięśniową.

„Jeśli po kilku miesiącach masa mięśni rośnie, a waga stoi — świetnie! Jeśli natomiast pojawia się efekt odbicia, wracamy do problemów, od których zaczynaliśmy.”

Jeśli jesteś pacjentem/pacjentką na GLP-1 i zastanawiasz się nad rzadszą dawką, zamiast działać samodzielnie, warto zabrać na wizytę listę pytań:

1. Czy moja obecna waga i BMI są już „zakresem utrzymania”, czy wciąż „zakresem leczenia”?
2. Jak wyglądają moje parametry metaboliczne (cukier, HbA1c, ciśnienie, lipidy, bezdech senny, stłuszczenie wątroby)?
3. Jak długo utrzymuję obecną wagę? Czy to stabilne od miesięcy, czy dopiero 2–3 tygodnie?
4. Jak oceniamy mój styl życia? Ruch, dieta, sen, stres – czy są na tyle stabilne, że „udźwigną” mniejszą dawkę leku?
5. Czy w moim przypadku możemy rozważyć próbę przejścia na dawkowanie co 2 tygodnie?
6. Jak często mam się ważyć i jakie sygnały oznaczają, że trzeba wrócić do dawki co tydzień?
7. Jakie badania kontrolne powinniśmy zrobić po 3–6 miesiącach takiej próby?

Dobrze, jeśli lekarz:

• ustali z Tobą konkretne kryteria sukcesu (np. nie więcej niż X kg różnicy w górę, stabilne HbA1c),
• omówi plan „awaryjny” na wypadek wyraźnego wzrostu wagi,
• przypomni, że GLP-1 to element całościowego leczenia otyłości, a nie „magiczna strzykawka”.

Zastrzyk co dwa tygodnie? Nadzieja, ale bez hurraoptymizmu

Nowe dane z ObesityWeek 2025 oraz modelowe analizy dawkowania pokazują, że:

• u części pacjentów możliwe jest zmniejszenie częstotliwości dawek GLP-1 do 1× na 2 tygodnie,
• przy odpowiednim doborze pacjentów nie musi to oznaczać przybierania na wadze ani pogorszenia parametrów metabolicznych,
• takie podejście może być szczególnie ważne w krajach, gdzie leki są drogie i słabo refundowane – jak Polska.

Jednocześnie:

• odstawienie leku całkowicie wciąż wiąże się – według wielu badań – z dużym ryzykiem odzyskania większości utraconej wagi w ciągu 1–2 lat,
• nie mamy jeszcze oficjalnych wytycznych opisujących szczegółowy schemat „co 2 tygodnie”,
• decyzje o redukcji dawek powinny być podejmowane wspólnie z lekarzem, a nie „kombinowane” w domowych warunkach.

Na dziś można to ująć tak:

GLP-1 bardzo możliwe, że nie musi być „do końca życia w pełnej dawce”, ale na pewno pozostaje leczeniem przewlekłym, które wymaga:

• indywidualnego planu,
• stałego monitorowania,
• poważnego potraktowania stylu życia.